कृष्ण प्रसाद भट्टराई

धर्तीमै छ सबै चिजखोजे मिल्छ घरीघरी
तर जन्मदिने आमा पाइँदैन कसैगरी ।

झिकेर मुटुको टुक्रा आँखाभित्र अटाउँछिन्
भोकभोकै बसी आफू छाती चुस्न खटाउँछिन् ।
जिन्दगी बन्छ आमाले खाएको गाँसगाँसमा
सिर्जनामूल हुन्आमा स्रष्टाको इतिहासमा ।

कोखबाट निकालेर यो धर्ती टेक्न लाउँछिन्
तातेताते भनी मीठो तोते बोली सिकाउँछिन् ।
राखेर काखमा नानी कहिले गीत गाउँछिन्
बालो सुतोस्

भनी आमा हातले थुम्थुम्याउँछिन् ।

नानी उठ्छ भनी राति अल्पअल्प निदाउँने
नानी रुन्छ भनी चाँडै अन्तबाट बिदा हुने ।
नानीकै साथमा खेल्छिन् काख काखै नचाउँछिन्
आमाले नै विधाताको सृष्टिलाई बचाउँछिन् ।

‘को खा को खा’भनी खाना नानीलाई खुवाउँछिन्
बगाई दूधको धारा शिशुलाई नुहाउँछिन् ।
मातृ वात्सल्य रित्तिन्न जस्तै दुःख भएपनि
बचरा गुँड छोडेर टाढाटाढा गएपनि ।

आमाको रूप बिग्रन्छ सन्तान जन्मिएपछि
सन्तान पर भै जान्छन् डोलीमा अन्मिएपछि ।
तैपनि हुन्छ यो सारा आमाका निम्ति गौरव
आमा निःस्वार्थ देवी हुन् कसरी नभनूँ अब !

जिन्दगानी रहेसम्म आँखाले देख्न पाउलान्
आफ्नो शक्ति भए मान्छे सेवामा जुट्न आउलान् ।
धर्तीमै छ सबै चीज खोजे मिल्छ घरीघरी
तर जन्मदिने आमा पाइँदैन कसै गरी !

कृष्ण प्रसाद भट्टराई