स्नेह सायमि

प्रिय !
मेरो प्यारो मान्छे
प्रत्येक बर्ष आउंछ १४ फेब्रुअरी
र त्यहीबेला आउंछ फागुन १
म एकै पटक सम्झन्छु त्यो जंगलको गुराँस
र तिमीसँगको प्रणय
हामीले भिरेको बन्दुक
र देश प्रतिको प्रेम

म सम्झन्छु,
जंगलमा हिड्दाका थकित दिनहरु
भोक, तिर्खा र मारिने डर
त्यतिखेरै सम्झंछु
तिम्रो प्रेमपुर्ण नजर

मेरा दुइ सपना
मेरो देशको मुक्ति
र मेरो प्रेमको सफलता
मसंग हुन्थे एक रातो गुराँस र एक बन्दुक

१६ बर्षमा टेकेकी थिएँ
१० कक्षामा पढ्दै गरेकी थिएँ
मेरी आमाको न्यानो काख र
मेरो प्यारो स्कुल छोडेर
युद्धमा होमिएकी थिएँ
मेरो भोक मेरो इच्छा मेरो परिवार, मेरो शिक्षा भन्दा ठुलो
मेरो देशको मुक्ति
मैले नगरे कसले गर्छ ?
मैले नलडे कसले लड्छ ?
मैले यही सिकेकी थिएँ

चार बर्ष पछि तिमीलाई भेटेकी थिएँ
घोप्टे भिरमा भाग्दाभाग्दै जब चिप्लियो मेरो खुट्टा
तिमीले मलाई अचानक अंगालेर उडेका थियौ
मैले मेरो झरिसकेको जिन्दगी र तिम्रो अंगालो पाएकी थिएँ
बन्दुक भिरेरै
मनमा रातो गुराँस फुलाएकी थिएँ

मेरो प्यारो मान्छे
मेरो कमरेड
अहिले त बुझाईसकें बन्दुक र त्यसप्रतिको आस्था पनि
अहिले त बुझाईसकें बन्दुक
र पुरानो सपना पनि

अहिले फर्केर आएको छ भोक
र म खोजिरहेछु एउटा रोजगार
मलाई चाहिएको छ
सीप र ज्ञान
पल्टाई रहेछु खोजेर
उ बेला आफैले फालेका
पुरानै पाठ्यपुस्तकहरु

तिमी मेरो अगाडी भएको भए के भन्थ्यौ कुन्नि
कमरेडहरु पनि
पुरानै स्कुल गैरहेछन्
पुरानै डिग्रीमा गौरव गरिरहेछन्
पुरानै सिंहदरबार मर्मत गरिरहेछन्

म
सिंहदरबारको गेट अगाडि
भारतीय मेवा र चाइनिज स्याउ बेचेर
गुजारा गरिरहेछु
मलाई थाहा थिएन
युद्ध र प्रणय दिवस
संगसंगै आउंदो रहेछ
म सम्झिरहेछु उही गुराँस उही बन्दुक
मेरो प्यारो मान्छे
म तिमीलाई संझिरहेछु

स्नेह सायमि