बिमला अधिकारी देवकोटा

लक डाउनले आफ्नै रफ्तारमा
गतिलिइरहेको बेला
कसैले आँखा खोल्न
पाएकै थिएनन्,
घर भित्र थुनिएर
जो कोहि आफ्नो दैनिकी कर्ममा सम्म
जुट्न पाएका थिएनन्
स्कुले विद्यार्थीहरू
अन्लाईन कक्षाले वाक्कदिक्क
भैरहेका थिए
कामधन्दा ठप्प भएको बेला
छोराछोरी पिच्छे ल्यापटप वा मोबाइल
किनिदिनु पर्ने आर्थिक मारको
भार खेपिरहेको अवस्थाले
बिचरा आमा-बाहरूको
बिल्लीबाठ भएको थियो ।

अदृश्य रोगसंग जुध्नुपर्दा
कोही जित्तै थिए
कोही हार्दै थिए
जित्नेहरू संसारसंगै डराएका
हार्नेहरू संसारबाटै हराएका
भयावह दृश्य थियो समाजमा ।
“लेखेको मेटिदो रहेनछ”
भन्दै चित्त बुझाउँदै पनि
बाँच्न विवस मानिसहरू माथि
थपियो प्रकृतिको अर्को बज्रपात
वर्षा ! बाढी !! पहिरो !!!

पन्चतत्व भित्रको पानी
जीवनको प्राण
तर आज उसैको कारण
हजारौं जीवजन्तु र मानिसहरू
निस्प्राण भएका छन् ।

गरिखाने खेतबारी र माटो बगायो
आवतजावत गर्ने पुल र बाटो बगायो
हेर्दाहेर्दै गाउँ अनि शहर डुवायो
अस्तव्यस्त जनजीवन सबै रूवायो
घरगोठ पुर्यो पहिरोले
बाढीले बस्ती बगाई लग्यो
अंगभंगभए कति, कतिको त ज्यानै गयो ।
जो जति मर्नेहरू त मरिगए
बाँच्नेहरू पनि मात्र बाँचेका छन्
हाँस्नुको त कुरै छोडौंँ,
रून पनि सकेका छैनन् बाँच्नेहरू पनि
आँखामा आँसुले समेत
साथ छोड्यो उनीहरूको ।

खबर बुझ्न आएका मिडियाहरू सित
रूँदै आफ्नो ब्यथा पोख्नुको विकल्प रहेन
दस औंला जोडेर रूदै भन्छन्
बगायो हजुर सबै बगायो
डुबाई लग्यो, बाढीपहिरोले सबै बगायो
यस्तै विपदमा त होला नि सरकारले हेर्ने
कृपाय सुनाई दिनुहोस् हाम्रो सरकारलाई
हाम्रो अब केही छैन सबै बगायो ।
भएभरको सबै बगायो !!

बिमला अधिकारी देवकोटा (भरतपुर, चितवन )
[email protected]