महान् विभूतिहरूलाई
बाटोको कोल्टापट्टि
मूर्तिमा सीमित बनाइएको घडीमा
वर्षको एकदिन
त्यो पनि यसो सम्झिहाले मात्र
पुछिन्छन् करैले
वर्रर विष्टा झार्दै चरीको
श्रद्धाञ्जली पनि
परिवारका सदस्यबाहेकले
बाहिरी आवरणमा यसो देखावटी ।
विज्ञानले सापेक्षतावादको नाम जुराउनुभन्दा पहिले
हाम्रा ऋषिमुनिले सबै लेखेर छाडेका थिए
सूर्यग्रहण र चन्द्रग्रहणको यथार्थ परिभाषा
ती महर्षिहरूले उहिले लेखेर दिएछन्
तर हामी यस युगका स्वनामधन्य विद्वान्
संस्कृतलाई मातृभाषा भन्दै
आफ्नै अस्तित्व
पूर्वज र वंशजको उछित्रो काढ्दै छौँ अज्ञानी ।
समयले आफ्नो गतिशीलता
धानेकै छ
मान्छे मात्र पौँठेजोरी
खेल्न जान्दछ
बुझेर, नबुझेर, बुझ्ने प्रयासरहित भएर
खोक्रो आदर्शको गान गाउँछ र गुदी छुट्छ
अज्ञानको भकारी बोकेर
भित्रको चुरो बिर्सेर
झुटो मान्छे हामी
साँध लगाउन बिर्सेर ज्ञानलाई
आवरणमा देखिने असत्यको
पुच्छर बन्दैछौँ सधैँसधैँ ।
परिवर्तनशील के हो के होइन ?
थाहा छैन
सुगा रटाइमा
पोथी गद्यघोकेर बाँचेका हामी
संसारमा के परिवर्तन भयो
के भएन ?
थाहा छैन
उही १६औँ, १७औँ र १८औँ शताब्दीको
थाङ्ने जात्रेगफको भकारी बनेर
अर्काका लागि
ढाक्रेजीवन बाँचिरहेछौ
सुन्ने कान थुनेर
हेर्ने आँखा चिम्लेर
विवेकमा बिर्को लगाएर
(वत्स विगत पाँच दशकदेखि सिर्जनाका फाँट कलम चलाउँदै आएका स्रष्टा हुन् ।
[email protected]