गोविन्द सुबेदी

मन एउटा सानो संसार हो,
जहाँ बिहानको घाम पनि कहिल्यै उष्ण हुदैन,
रातको अँध्यारो पनि कहिल्यै पूर्ण हुदैन
सबै अधूरो, तर सबै आफ्नै ।

मनभित्र कतै लुकेका हुन्छन्
नबोलेका कथाहरू,
नबगाएका आँसुहरु,
सम्झन नखोज्दा पनि झनै बल्झिने सम्झनाहरू ।

कहिले आकाशजत्तिको फुर्सद हुन्छ,
कहिले मुटुभित्रै आँधी उठ्छ ।
मन त कतै रोइदिन्छ,
कतै हाँसीदिन्छ,
कसैले नदेख्ने तर सबैले महसुस गर्ने आवाजमा ।

मनलाई बुझ्न सकिन्न
किनकि मन आफैँले पनि आफूलाई बुझ्दैन ।
यत्ति मात्र जानिन्छ कि,
मन जहाँ टुटछ,
त्यहीँबाट फेरि बग्न थाल्छ जीवन ।

गोविन्द सुबेदी