किशन पौडेल

तिहारमा बहिनीको हातको टीका नलगाएको पनि धेरै वर्ष भएको थियो । अनेकौँ व्यवधानहरूले गर्दा टिकाको साइत जुर्न सकेको थिएन । यो वर्षचाहिँ तिहारमा टिका लगाउने साइत पक्कै जुर्ने छ भन्ने कुरामा म ढुक्क थिएँ । कोरोनाको महामारी बढ्दै गइरहेको थियो । दसैँको मुखमा बहिनी कोरोनाले थला परिछन् । घरभित्र नै क्वारेनटिन बसेर दसैँ यतिकै बितेछ।

पन्ध्र दिनको क्वारेनटिनपछि रिपोर्ट नेगेटिभ आएको खबर पाएँ । कोरोनाले गालेको तन र मन बोकेर यसपालि दाइ आउनुहुन्छ भनेर सकी नसकी बहिनी भाइटिकाको तयारीमा जुटिन र मलाई फोन गरिन्- दाइ, जसरी पनि यसपालि टिका लगाउन आउनुपर्छ है। म तन्दुरुस्त भैसकेको छु ।” मैले नि, प्रतिउत्तरमा हुन्छ म जसरी नि टिकाको साइत छोप्न आइपुग्छु भनेर वचनबद्ध भएँ ।

टिकाको दिन म बिहानै बाइक लिएर हुइँकिए । चार घण्टाको बाटो दस बजे बहिनीको घरमा टुप्लुक्क पुगेँ। बहिनी बरन्डामा बसेर झोक्राउँदै रहिछिन् ।
मुख मास्कले छोपिरहेकी थिइन्। म नजिकै कुर्सीमा गएर टुसुक्क बसेँ ।भाइटिकाको सम्पूर्ण सरसामान मरमसला ठिक्क पारेर राखेकी रहिछन् । मैले सम्झेँ – कोरोनाले थला नै परिछन् । अझै मनभित्र डर –त्रास कायमै रहेछ ।

टिकाको साइत सुरु हुनै लागिसक्यो । बहिनी बसेको ठाउँबाट हलचल नै गर्दिनन् । मलाई अचम्म लाग्यो । म आफै अग्रसर हुँदै भनेँ– ल बहिनी, अब टिकाको लागि तयारी गरौँ । उसको आँखामा आँसु टिलपिलाइ रहेको देखेँ।
होइन के भो तिमीलाई ? त्यति टाढादेखि टिकाको साइत छोप्नु समयमै आइपुगेको छु । मलाई यो कोरोना सोरोनासँग फिटिक्कै डर लाग्दैन । नजिकै आएर टीका लगाइदिए हुन्छ । अप्ठ्यारो मान्नु पर्दैन ।’ मैले सान्त्वना दिँदै भने र म आफैँ जुरुक्क उठेर बहिनी नजिकै गएँ ।
बहिनी झन् परपर सर्छिन् ।
– होइन के नाटक गरेको तिमीले । म अलि कड्किएँ ।
– होइन दाइ, मलाई सब ठिक छ । नजिक न आउनुस् । म भर्खरै पर सरेर बसेकी, एक घण्टा भो मिन्स भएको ।

किशन पौडेल
हेटौँडा