निकानोर पार्रा

उहिले सबैथोक राम्रो लाग्थ्यो
अहिले केही पनि राम्रो लाग्दैन

घुमाउनु पर्ने त्यो पूरानो टेलिफोन
आविष्कारको कौतुहलतापूर्ण
खुसी दिनका लागि प्रशस्त थियो
एउटा आराम कुर्सी- कुनै पनि कुरा

छुट्टीको दिनको बिहान
म जान्थे पारसी बजार
र फर्किन्थें एउटा भित्तेघडी लिएर
या भनौं कि एउटा बाकस लिएर
र माकुराको जालो जस्तो
एउटा ‘फोनोग्राम’ लिएर
आफ्नो ‘सानी रानीको घर’ मा
जहाँ पर्खी रहेका हुन्थे मलाई
एउटा सानो बालक
र उसको जवान आमा

खुसीका थिए ती दिनहरु
या फेरि रातहरु थिए-बिना पीडाका ।

अनुवाद: राजेन्द्र शलभ