समाचार
बा अभावका पहाडहरू बोकेर
मुगलान तिर भासिनु भो
दसनङ्ग्रा खियाएर
सन्ततिका भविष्यहरू गोडमेल गर्दै
सुस्केरामा मिठो भाका भर्दै
सारङ्गीका तारहरू झैं रेटिनु भो ।
बा पौरखी हातहरू बोकेर
बहादुर छाती फुलाएर
फौजीमा भर्ति हुनु भो,
सन्ततिको भविष्य सुनिश्चित गर्न
अरूकै शत्रुहरूसँग लड्दै
बहादुर बन्नु भो ।
बा एकहल गोरूहरू नारेर
पाटेबारीमा दिनभरि
गोरूसँगै नाचिरहनु भो,
सन्ततिहरू कै सपनाहरू बुन्दै
खेतका गराहरूमा
कोदालीसँग परेड खेलिरहनु भो ।
दिनभरि बाउसे गरेर थाक्नु भएको
बा को निधारमा कहिल्यै थकान देखिन मैले
काँधमा जिम्मेवारी र कर्तव्यहरू बोकेर
सन्ततिका सपनाहरूलाई बुन्दै
अभावहरू सँग हाँस्दै जुधिरहनु भो ।
खै पीडाहरू पनि कता लुकाउनु हुन्छ बा ?
कहिल्यै बाँड्ने कोसिस गर्नुभएन ।
खुजमुज्ज परेका पन्ना जस्तै
चाउरी परेका अनुहारहरूमा
पीडाका बक्र रेखाहरू सल्बलाउँछन् ।
खोपिल्टा परेका गालाहरू
दुःखका गहिरो सागर जस्तै लाग्छ ।
तर खै किन लेखिएनन्
बा का अनगिन्ती दन्त्यकथाहरू
खै किन बनेनन्
बा का पीडाका पिरामिडहरू
ती स्वाभिमानी पौरखी हातहरू,
ती बहादुर छातीहरू
आदर्श र संघर्षको प्रतीक बनेर
पहाड झैँ अटल भएर उभिएको छ
मेरो मानसपटलमा
मेरो स्मृतिमा !
किशन पौडेल, हेटौँडा
[email protected]
