नीता गुरूंग भाटिया

जीवनमा केही बन्ने मेरो ठूलो धोको थियो
भाग्यले साथ नदिँदा मन साह्रै रोको थियो ।

संसारमा बाँच्नलाई सँधै हाँसेर नै बाँचे
के थाहा त्यो हाँसोमा आँसुको पोको थियो ।

जीवनको गोरेटोमा दीयो खुशीको बाल्न खोज्दा
औंशीको कालो रातले शत्रु बनि छोको थियो ।

साँच्चो प्रेमको वाचा गरेर साथी कति बने यहाँ
कसरी भनुँ अब वाचा तोड़ने को-को थियो ।

यहाँ त जीवन भन्ने दुई दिनको मेला रैछ ।
सोचेर हेर्दा खेरि दैवको यो खेला रैछ ।

जिउनलाई न्यानो मायाको साथ नपाउँदा
मन मेरो सँधै सँधैको निम्ति भोको थियो ।

नीता गुरूंग भाटिया, गुवाहाटी, असम, भारत
[email protected]