लघुकथा

बिरूवा दिनभरि झोक्रिरह्यो घामको काखमा
सहवासको सुम्सुमाइमा माटाको तातो स्पर्श
दिनौँ मान्छेबाट चिथोरिएको
एउटा लज्जित समयको मर्म
रातभरि रून्छ मर्न लागेको भविष्य
वर्तमान भने आफूमै व्यस्त
कसरी बुझ्छ होला ?
प्रगति प्रगति भनेर चिच्याइरहेको नारा
भविष्यको अन्धकूपमा गएर शब्दहीन हुन्छ भनेर
हरियाली सिर्जनाको खेतमा होस्
अथवा मनका कुना- कोप्चाका भित्ताहरूमा
हाँसेर कहिले आउँला धरातलमा
अशोक वाटिकाको मोहमा अल्झिएर ।
कृष्णनील कार्की (विश्वनाथ, असम, भारत)
knkarki [email protected]