कमला न्यौपाने

दलदल हिलोमा
समयको अनेकन जर्जरता खप्दै
कोमल श्वेत कमलको फूल
लाग्छ, उनी तलाउकै महारानी हुन्

निःशब्द तर अनेकन शब्दहरू
अचल तर खुब चलायमान
उनलाई बुझ्न तलाउमै डुबल्की मार्नुपर्छ
बाहिर त उनी सधैँ हाँसिहाँसी फुलिरहेकी हुन्छिन्

आफ्नो सुन्दरताले तलाउ सिँगारी रहेकी हुन्छिन्
अनगिन्ती दर्शकहरूको तस्बिर बनी
मुस्कुराउँछिन् कविको कवितामा

कुनै वेला टिपिन्छिन् बोटबाट
सजिन्छिन् पूजाको थालीमा
र पुग्छिन् मन्दिरमा

कुनै वेला नटिपिएरै ओइलाउँछिन्
र झर्छिन् आफ्नै फेदमा

बैँसमा उनलाई सुन्दर ठान्नेहरू
कहाँ पुग्छन् होला उनको अन्तिम समयमा ?

मलाई लाग्छ
यही कमलझैँ छन् कति आमाहरू
जो आफू दलदलमा फुलेर फुलाउँछिन् हामीलाई

अन्ततः
जब हामी फक्रिन्छौँ र फुल्छौँ ढकमक्क
तब किन ओइलाउँछिन् आमा ?
किन भारी हुन्छिन्
र किन पुर्याइन्छिन् वृद्धाश्रमसम्म ?

(न्योपानै चर्चित कवि हुन् । यो कविता उनको यो कविता ‘जङ्गलको यात्रा’ बाट साभार गर्रिको हो ।)
[email protected]