कविता
दिन धमिलिएपछि
झर्दैझर्दै आउने रात
धमिलिएको धर्तीसँगै
मैलिएको टाढाटाढा क्षितिज
तब
निशाको आवरणमा
उज्यालो पोख्दै
अँध्यारो चिर्दैचिर्दै
विशाल आकाशको मुटुबाट
मुस्कुराउने जून
हो !
मेरा आँखाले बिर्सिएका
सपनाहरू
फेरि देख्न सिकाउने
तिमीजस्तै !
जिन्दगीको घना जङ्गलमा
गजमजिएका गोरेटाहरूमा
यसै निशा लागेर
रन्थनिएको वेला,
मसिनो डोरो
एक धर्को सानो गोरेटो
गन्तव्य देखाउँछ
सहारा मानेर समातेको
हातजस्तै
तिमीजस्तै !
तिमी नै हौ
शुष्क बन्दै गएको,
जीवनको वृक्षमा,
जल दिई
पुनर्जीवित पार्ने
उदास भै
निराशाको खोपीभित्र
यौटा दीप जलाउने
मायाको !
हो !
आशा तिमी नै हौ
मेरा हारहरूमा,
उठ्न प्रेरित गर्ने
आँसुहरूमा,
मुस्कुराउन सिकाउने
आशा
हरेक जीवनको अँध्यारोमा
बिहानीको मिरमिरेजस्तै
हरेक साँझको गोधूलिमा
दीपकको उज्यालोजस्तै
आशा !
जीवन ज्युँदा रहने
आफ्नै छायाँजस्तै !!
साभार: तिमीविनाको म (कवितासङ्ग्रह)
[email protected]
(चौधरी विशिष्ट साहित्यकार हुन् ।)
