English Poem

आफ्नै छाया टेक्न खोज्ने मानिसको खुट्टा भयो
हिड्दा हिड्दै जिन्दगी नै पैतालाको जुत्ता भयो
हिड्दै जादा पाइलाहरु अल्झिएनि कति
मत्थर भाको पिडा पनि बल्झिएनि कति
आशुहरु बर्षात बन्छ्न मैले रोइदिदा
अभागीको केहीहुन्न जताततै पिडा
बिना अर्थ आइ दिन्छ आपत्तिको कोसेली
कसरी पो टार्नु मैले विपत्तिलाई झेली
सधैंभरी आशुको गीत कैल्यसम्म गाउनुपर्ने
अब भने थोरै खुसी यतातिर आउनुपर्ने
असल चरित्र, (साँझा बस्ती,खोटाङ)
[email protected]