कही–अनकही
खुसीको एकपल काफी दुःखको भारी साट्नलाई
एक छनक किरण भए पुग्छ बादल फाट्नलाई
जति नै सुकै तेज धार किन नहोस् त्यो छुरीको
दियो नै काम आउँछ आखिर अँध्यारो काट्नलाई !
मस्जिद नहोस्, मन्दिर नहोस्; खुदा, भगवान नहोस्
सब समान होस्, कोही गरिब, कोही धनवान नहोस्
एउटै रेखा सबको हत्केलामा होस् मेहनतको
कोही गरिब मजदुर, कोही सामन्ती बलवान नहोस् !
धुम्म दिन पनि खुल्छ आगमनसँगै बरसातको
जसरी रातले सङ्केत दिन्छ त्यो सुनौलो प्रभातको
निराश नहुनु कदापि जीवनमा दुःख पर्यो भनेर
अन्त्य आफैँमा पहिलो कदम हो नयाँ सुरूवातको !
विगतका अनुभवमा टेकेर अर्तिको कुरा गर्छु
आवाद बस्तीको मात्रै हैन, पर्तीको कुरा गर्छु
आकाशको तारा टिप्ने, जून झार्ने मान्छे म होइन
माटोमा रमाउँछु त्यसैले त धर्तीको कुरा गर्छु !
तिमीले अनादर गर्दैमा मर्ने मेरो आस्था होइन
खण्डहरजस्तै भत्किएर झर्ने मेरो आस्था होइन
मस्जिदमा उम्रिएको फूल मन्दिरमा चढोस् बरू
फूलको भाग्यमा डाहा गर्ने मेरो आस्था होइन !
खुकुरीको औकात भुलाउने तेज धारिलो छुरा होस्
सम्झना बन हरेक मनको चारैतिर तिम्रै कुरा होस्
कमी यस्तो बन्नु तिमी, विकल्प नहोस् जसको
खाँचो यस्तो नबन्नु कसैको, जुन सजिलै पूरा होस् !
हुरीमा दियो जियाउन आँट चाहिन्छ
हिलोमा डुङ्गा खियाउन आँट चाहिन्छ
अरूको दोष देख्न त सजिलो छ यहाँ
आफूभित्र चियाउन आँट चाहिन्छ !
गीतको कुन शब्द मनपर्छ, धुनलाई सोध्नुजस्तै हो
रातको कुन प्रहर राम्रो, त्यो जूनलाई सोध्नुजस्तै हो
यहाँ सबैसबै मबाट रिझिएकाहरू मात्रै कहाँ छन् र
जोजो खुसी छन् मसँग, उनलाई सोध्नुजस्तै हो !
खारिएपछि मिसावटमा सुन मात्रै बाँकी रहला
विरहको गीतपछि मीठो धुन मात्रै बाँकी रहला
म त चाहन्छु तिमी मेरा अवगुणहरू गन्दै जाऊ
खारिएर मभित्र एकदिन गुन मात्रै बाँकी रहला !
(अधिकारी चर्चित साहित्यकार हुन् ।)
[email protected]
