नीरा शर्मा

फिता छिनेको चप्पल पनि
काखीमुनि च्यापेर
पैतालाभरि ठेला उठाउँदै
सहर छिरेको मान्छे हुँ म,
हाँसेको झिलिमिली सहरभित्र
रोएको गाउँ चटक्कै बिर्सेर
पैतालाका ठेलालाई
सुनको जुत्ताले छोप्न खोज्दैमा
म कसरी भ्रष्ट भएँ र साथी ?

जनताको पसिनाको खोलामा
जनताकै काँधको पुल बनाएर
पटुकीमा इमान बोकी
सहर छिरेको मान्छे हुँ म,
नैतिकताको पर्खालभित्र
अनैतिकताको खेती गरी
पानी राख्ने ट्याङ्कीहरूमा
सुनैसुन राख्न खोज्दैमा
म कसरी भ्रष्ट भएँ र साथी ?

आँसुले तताएको ढिँडो पनि
पेटभरि खान नपाएपछि
एक पेट टन्न खाने रहरमा
सहर छिरेको मान्छे हुँ म,
सुनको थालमा पस्किएर
हीरा–मोती खान खोज्दैमा
म कसरी भ्रष्ट भएँ र साथी ?

चुहिएको छानोलाई
खर र चोयाले टालटुल गरी
आफ्नै देशको झन्डा ओड्दै
सहर छिरेको मान्छे हुँ म,
राष्ट्रिय झन्डाको छाताभित्र
आदर्शलाई लिलाम गरी
माटो–पानीको व्यापार गर्दै
सुनको छानो हाल्न खोज्दैमा
म कसरी भ्रष्ट भएँ र साथी ?
………………………………………………………………………………………………………
शर्मा विगत दुई दशकदेखि कविता र कथा विधामा निरन्तर कलम चलाउँदै आएकी स्रष्टा हुन् ।
[email protected]